Και ξαφνικά η εθνική μας αυτολύπηση έφθασε στα ύψη. Δεν μας ένοιαξαν όλα τα υπόλοιπα, οι ΑΟΖ, οι γκρίζες ζώνες, το εξαφανισμένο Καστελόριζο, όχι, αυτά είναι θέματα του “Διεθνούς Δικαίου”. Αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι είναι ότι ο “Σουλτάνος” έριξε στα μούτρα του γκιαούρη του Έλληνα ένα γυαλιστερό ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Και παίζει πια με την ιστορική μας αδυναμία: την από αιώνος υποχρέωσή μας ως λαός να φτιάξουμε ένα ρημάδι αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Από χθες τα δημοσιεύματα και τα σχόλια της χαμηλής αυτοεκτίμησης δίνουν και παίρνουν. Ιδού λοιπόν 10 λόγοι που όχι μόνο δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω αλλά μάλλον θα πρέπει να χαιρόμαστε και από πάνω.
1. Δεν είμαστε Τουρκία (α). Και δεν θέλουμε να είμαστε η Τουρκία του Ερντογάν. Μια χώρα τύποις Δημοκρατία, με έναν καμουφλαρισμένο δικτάτορα και ασυλλόγιστο ιμπεριαλιστή δεν είναι ούτε πρέπει να είναι το πρότυπό μας. Ακόμα και αυτή η σαρδανάπαλη δημοκρατία που έχουμε στην χώρα μας, είναι έτη φωτός μακριά από τον πολιτικό μεσαίωνα της Τουρκίας.
2. Δεν είμαστε Τουρκία (β). Υπάρχει τεράστια διαφορά στον πληθυσμό. Μία χώρα των 85 εκατομμυρίων έχει την δυνατότητα να συντηρήσει έστω και υποτυπωδώς μία δική της αυτοκινητοβιομηχανία. Πολύ δε περισσότερο όταν το αφεντικό αποφασίζει ότι η μισή παραγωγή θα πηγαίνει στα κρατικά αυτοκίνητα και ότι θα μπορεί να την επιδοτεί για την δική του Μεγάλη Ιδέα. Η δική μας Μεγάλη Ιδέα ας παραμείνει μόνο στον μύθο του “πάλι με χρόνια με καιρούς” αφού συνειδητοποιήσουμε πλέον ότι μόνο η Kωνσταντινούπολη είναι δύο φορές μεγαλύτερη σε πληθυσμό από την Ελλάδα.
3. Δεν είμαστε Τουρκία (γ). Η Τουρκία έχει ήδη παραγωγή-συναρμολόγηση αρκετών εταιριών και μεγάλη σε έκταση (ιδίως όταν θα προστεθεί και η VW). Ως εκ τούτου έχει αποκτήσει ένα σημαντικό προβάδισμα και μία γνώση των δυσκολιών που αυτή συνεπάγεται. Εμείς το μόνο που έχουμε είναι ένα ρωμαλέο συνδικαλιστικό κίνημα 21 ατόμων και τα επιδόματα των 700 ευρώ.
3. Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε αυτοκίνητο. Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα άλλων χωρών που επένδυσαν σε νέες τεχνολογίες και σε προχωρημένες ιδέες που έρχονται από το μέλλον. Το Ισραήλ ή η Εσθονία θα μπορούσαν να είναι τα παραδείγματά μας (αν θέλαμε να έχουμε κάποιο παράδειγμα…). Ιδίως το πρώτο μας δείχνει εδώ και δεκαετίες πως γίνονται τα πράγματα και στην αγροτική παραγωγή (είμαστε αγροτική χώρα, το ξεχάσαμε;) αν και εμείς, όταν βρεθήκαμε στην διασταύρωση της Ιστορίας, πήραμε τρέχοντας τον τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
4. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε αυτοκίνητο. Η χώρα μας είναι σε κατάσταση πτώχευσης. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι ένα κρατικό (έλεος!) αυτοκίνητο, έτσι για να μπούμε στο μάτι του γείτονα. Δεν υπάρχουν τα χρήματα. Και αν υπήρχαν θα ήταν σαφώς πιο έξυπνο να τα δώσουμε σε δεκάδες άλλες παραγωγικές διαδικασίες πολύ πιο σύγχρονες και αποδοτικές. Ή να φτιάξουμε κανένα πανεπιστήμιο που να λειτουργεί κανονικά για περισσότερες από 2-3 μέρες το μήνα.
5. Δεν χρειαζόμαστε αυτοκίνητο αλλά χάρτες. Στην φάση που βρισκόμαστε το πιο συμφέρον για την χώρα μας θα ήταν εδώ και πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, να έχουμε φτιάξει μερικούς χάρτες σε χαρτόνι με τις ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα των νησιών. Με κόστος 100 ευρώ θα είχαμε πολύ περισσότερα κερδίσει από ότι τα 5 δισ. για να στήσουμε μια αυτοκινητοβιομηχανία.
6. Δεν έχουμε Ερντογάν. Και δεν χρειαζόμαστε Ερντογάν. Ένας αφιονισμένος δικτατορίσκος που θέλει να ξεπεράσει το μπόι που του αναλογεί από την Ιστορία και από χωριάτης να μπει στα σαλόνια της. Κάθε μέρα ανεβάζει στην σκηνή του θεάτρου του και ένα ακόμα από τα επτά θαύματα της Τουρκίας (έρχεται το κανάλι στην Κωνσταντινούπολη) προσπαθώντας μάταια να φθάσει τον Ατατούρκ. Είναι φανερό ότι πιέζεται, ότι κάτι τον ωθεί να κινείται ακαταπαύστως. Ο χρόνος είναι εναντίον του. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα καταλήξει όπως και οι υπόλοιποι αυτού του είδους, που μπήκαν βιαστικοί και αναιδείς μπροστά από την ροή της Ιστορίας.
7. Ένα κρατικό αυτοκίνητο είναι ένα αποτυχημένο αυτοκίνητο. Το μοντέλο της παραγωγής αυτοκινήτων αλλάζει, είναι πολύ πιο ευέλικτο και “ανοιχτό”, πολύ μακριά από μία κίνηση μεγαλοϊδεατισμού ενός γηραλέου ηγέτη χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Και ακόμα πιο μακριά από μία χώρα που κατεβάζει τους διακόπτες στο Ίντερνετ όποτε αποφασίσει ο Aφέντης. Ένα κρατικό αυτοκίνητο των 60.000 ευρώ στην Τουρκία θα είναι μία αποτυχία. Ένα Τούρκικο αυτοκίνητο των 60.000 ευρώ στην Ευρώπη θα είναι ένα ανέκδοτο.
8. Η παραγωγή ενός αυτοκινήτου δεν είναι αντικείμενο προπαγάνδας (τουλάχιστον από την εποχή του Σκαραβαίου) ή η έκφραση του καημού ενός λαού. Το εσύ Αλλάχ και εμείς αχ και βαχ έχει πλάκα και είναι ότι πρέπει για τα τηλεοπτικά γλέντια του “Στην υγειά μας βρε παιδιά”. Όμως στη γωνία περιμένουν οι Κινέζοι. Και μπορεί να τους έχουν περιορίσει οι Ευρωπαίοι στην έδρα τους σε ότι αφορά τα αυτοκίνητα, όμως αργά η γρήγορα θα κατακλύσουν τον κόσμο όπως έκαναν και όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Ένα τούρκικο κρατικό αυτοκίνητο κόντρα στα κινέζικα δεν έχει απολύτως καμία τύχη.
9. Inshallah. “Με την θέληση του Θεού”. Αυτή είναι η πρώτη λέξη στο Twitt του Ερντογάν όταν οδηγεί το αυτοκίνητό Του. Προς το παρόν, αυτό που έχουμε είναι η αλα Τούρκα παρουσίαση δύο πρωτοτύπων και πολλές υποσχέσεις. Μένει να δούμε αν όλα αυτά θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Η οικονομία της Τουρκίας είναι ένα φτερό στον άνεμο και βρίσκεται διαρκώς υπό την αίρεση της εξέλιξης των συμμαχιών και των συγκυριών. Με την θέληση του Θεού δεν χτίζονται βιομηχανίες. Μόνο με την θέληση του χρήματος. Και την προσδοκία του κέρδους βεβαίως.
10. Δεν χρειαζόμαστε κούρσες αλλά Στάγερ. Πολλά Στάγερ. Και άλλα σιδερένια πράγματα, της θάλασσας και του ουρανού. Χρειαζόμαστε εργοστάσια παραγωγής ελλαδικής συνείδησης και υψηλού φρονήματος για όσα πολύπλοκα και ενδεχομένως δύσκολα αφήσαμε να μας βρουν. Αφήστε τον γεροξεκούτη να twitάρει μέσα από τον γιαλατζί αραμπά του σε έναν άδειο αυτοκινητόδρομο. Τον έχει περιλάβει πλέον η Ιστορία και πέρα από κάθε αμφιβολία θα είναι πολύ αυστηρή μαζί του. Εμείς άλλωστε θα πορευτούμε με Γιάννα (αχ και βαχ)
Follow @CarsnewsGr