Τότε, οι Ferrari και οι Lamborghini ήταν οι βασικοί εκπρόσωποι των supercars, δίνοντας μας μερικά από τα καλύτερα «υλικά» για να ονειρευόμαστε βόλτες και αγωνιστικά τρόπαια.
Ωστόσο, κατά καιρούς, εμφανίζονταν και άλλες εταιρείες που είτε υπήρχαν στον «χάρτη» της Αυτοκινητοβιομηχανίας είτε ιδρύονταν για να μπορέσουν να ενταχθούν σε αυτόν. Φυσικά, για να διακριθούν, επέλεγαν τη δημιουργία του δικού τους supercar, όμως το αποτέλεσμα συχνά ήταν αρνητικό.
Ας θυμηθούμε κάποια από αυτά που εμφανίστηκαν, έκαναν εντύπωση αλλά όχι και εμπορική επιτυχία.
Aston Martin V8 Vantage «Le-Mans» (1999)
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Aston Martin δημιούργησε το ισχυρότερο αυτοκίνητο «παραγωγής» στον κόσμο, εκείνη την περίοδο. Η Vantage «Le-Mans» δημιουργήθηκε για να γιορταστούν τα 40 χρόνια από το 1959, όταν η αγωνιστική ομάδα της εταιρείας είχε κερδίσει τον θρυλικό 24ωρο αγώνα εκείνου του έτους.
Ζαλίζουν τα ποσά που κοστίζει η συντήρηση πανάκριβων supercars!
Η Vantage «Le-Mans» διέθετε έναν V8 κινητήρα χωρητικότητας 5,3 l με διπλό μηχανικό υπερτροφοδότη που απέδιδε 612 PS. Το πλαίσιο και η ανάρτησή της προέρχονταν από τα αγωνιστικά οχήματα της Aston Martin εκείνης της εποχής (τέλη 1990), επιταχυνόταν από τα 0-100 km/h σε 3,9 sec και η τελική ταχύτητά της έφτανε τα 320 km/h. Κατασκευάστηκε μόνο σε 40 αριθμημένες μονάδες και σε κάθε ιδιοκτήτη δόθηκε και ένας χάρτης με σημειωμένη τη διαδρομή από το Newport Pagnell (την ιστορική έδρα της εταιρείας) μέχρι το Le-Mans για να τον βοηθήσει να φτάσει ως εκεί, εάν το επιθυμούσε.
Bugatti EB110 (1991)
Το 1987, ο Romano Artioli, ένας Ιταλός επιχειρηματίας, θα αποκτήσει την Bugatti και θα ιδρύσει την «Bugatti Automobili S.p.A» με σκοπό να αναβιώσει τη θρυλική εταιρεία. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1991, ακριβώς 110 χρόνια από τη γέννηση του Ettore Bugatti, θα παρουσιαστεί η Νm 110, ένα ξεχωριστό σε σχεδίαση και κατασκευή όχημα. Το αμάξωμά της ήταν από ανθρακόνημα και είχε δημιουργηθεί σε συνεργασία με τη γαλλική αεροναυπηγική εταιρεία «Aérospatiale ». Η ΕΒ 110 διέθετε V12 κινητήρα χωρητικότητας 3,5 l, με τέσσερις υπερτροφοδότες και απέδιδε 560 PS. Ήταν τετρακίνητη, είχε χειροκίνητο κιβώτιο 6 σχέσεων επιταχυνόταν από τα 0-100 km/h σε 3,5 sec και η τελική ταχύτητά της έφτανε τα 342 km/h. To 1994 παρουσιάστηκε η ΕΒ 110 Super Sport με μέγιστη απόδοση 611 PS (600 PS για τις ΗΠΑ), επιτάχυνση 0-100 km/h σε 3,3 sec και τελική ταχύτητα 351 km/h.
Isdera Commendatore 112i (1993)
Η γερμανική εταιρεία Isdera αποφάσισε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό supercar με σκοπό να ενσωματώσει σε αυτό την καλύτερη τεχνολογία της εποχής. Το αεροδυναμικό αμάξωμα της Commendatore 112i είχε τέσσερις πόρτες που άνοιγαν προς τα επάνω (σημ.: «φτερά γλάρου») και ήταν επιμηκυσμένο προς τα πίσω. Διέθετε εξάλιτρο V12 κινητήρα από τη Mercedes-Benz που απέδιδε 414 PS και επιτάχυνε το αυτοκίνητο από τα 0-100 km/h σε 4,0 sec ενώ η τελική ταχύτητα έφτανε τα 341 km/h. Το μεγάλο κόστος εξέλιξης και τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε η εταιρεία την οδήγησαν σε χρεωκοπία. Έτσι, μόνο δύο Commendatore 112i κατασκευάστηκαν και πουλήθηκαν, ενώ το αυτοκίνητο συμπεριελήφθη στο ηλεκτρονικό παιχνίδι «Need for Speed II», το 1997.
Lotus Elise GT1 (1997)
Η Lotus κατασκεύασε συνολικά οκτώ αγωνιστικά οχήματα για να συμμετέχει με αυτά στις «24 Ώρες του Le-Mans» το 1997, στην κατηγορία GT1, όσο και σε άλλους αγώνες αντοχής. Ωστόσο, το ένα από αυτά τα οχήματα είχε προδιαγραφές να κινείται και στο δρόμο. Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, είχε V8 κινητήρα χωρητικότητας 3,5 l, με διπλό υπερτροφοδότη, που απέδιδε 354 PS. Το βάρος του ήταν 900 kg.
Nissan R390 GT1 (1998)
Η Nissan συμμετείχε στους αγώνες αντοχής και το 1998, βάσει των τότε ισχυόντων κανονισμών, κατασκεύασε μόλις δύο R390 GT1 με έγκριση τύπου για να κυκλοφορούν στο δρόμο. Διέθεταν V8 διπλά υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα χωρητικότητας 3,5 l που απέδιδε 558 PS. Το αμάξωμα ήταν σχεδιασμένο από τον Ian Callum και οι ρυθμίσεις του σασί είχαν γίνει από την ομάδα του Tom Walkinshaw. Το ένα από τα δύο οχήματα ανήκει στη συλλογή της Nissan και το δεύτερο σε συλλέκτη αυτοκινήτων.
Panoz Esperante GTR-1 (1997)
Ένα από τα πιο ασυνήθιστα στην όψη supercar της δεκαετίας του 1990. Με σκοπό να συμμετέχει η Panoz στους αγώνες αντοχής, δημιούργησε δύο οχήματα δρόμου, όπως προέβλεπαν τότε οι κανονισμοί για να πάρει την «ομολογκασιόν». Έτσι προέκυψε η Esperante GTR-1. Ο κινητήρας του ήταν V8, χωρητικότητας 6,0 l και απέδιδε 600 PS. Μπορεί να έχει περάσει περισσότερο από μία εικοσαετία από τότε που παρουσιάστηκε, ωστόσο η panoz μπορεί να δημιουργήσει μία αυθεντική ρέπλικα εκείνων των δύο οχημάτων σε όποιον καταβάλει τουλάχιστον 890.000 δολάρια (περίπου 776.000 ευρώ).
Ruf CTR2 (1995-1997)
Βασίστηκε στην Porsche 911 Turbo της εποχής (κωδικός 993) αλλά ο κινητήρας της προερχόταν από την αγωνιστική 962 με την οποία η Porsche συμμετείχε στο Le-Mans. Οι άνθρωποι της Ruf είχαν επέμβει στον boxer κινητήρα των 3,6 l ο οποίος απέδιδε 528 PS (έναντι 590 PS στο αγωνιστικό). Η CTR2 επιτάχυνε από το 0-100 km/h σε 3,6 sec (κατ’ άλλους σε 3,5 sec) ενώ η τελική ταχύτητά του έφτανε τα 350 km/h. Κατασκευάστηκαν 12 μονάδες ενώ η Ruf δημιούργησε μία πιο ισχυρή εκδοχή του οχήματος για τους αγώνες, την CTR2 Sport. Ο κινητήρας της απέδιδε 711 PS και (η εκδοχή αυτή) κατασκευάστηκε, επίσης, σε 12 μονάδες.
TVR Speed 12 (1998)
Μία ακόμα περίπτωση ενός supercar της εποχής που προέκυψε από τους αγώνες αντοχής. Ξεκίνησε το 1997 με την ονομασία Cerbera Speed 12 αλλά έναν χρόνο αργότερα μετονομάστηκε σε Speed 12. Ωστόσο, το αυτοκίνητο δεν μπήκε ποτέ σε κανονική διαδικασία παραγωγής εξαιτίας των προβλημάτων εξέλιξης και καθυστερήσεων. Έτσι, υπήρξε μόνο ένα όχημα δρόμου και αυτό σε μορφή πρωτότυπου. Ο κινητήρας του ήταν V12, χωρητικότητας 7,7 l αλλά η μέγιστη ισχύς του ποτέ δεν οριστικοποιήθηκε.
Vector M12 (1995)
Ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια για την κατασκευή ενός supercar ήταν το M12. Το αυτοκίνητο βασίστηκε στην Lamborghini Diablo όταν οι ιθύνοντες της Vector στράφηκαν στην ιταλική εταιρεία για να πάρουν τον V12 κινητήρα και τα μηχανικά μέρη της και να φτιάξουν το δικό τους μοντέλο.
Το Vector M12 σχεδιάστηκε από τον Peter Stevens και ο κινητήρας του απέδιδε 499 PS. Από το 1995 έως το 1999 κατασκευάστηκαν συνολικά 17 μονάδες. Οι 14 πουλήθηκαν σε ιδιώτες ενώ οι υπόλοιπες τρεις ήταν πρωτότυπα εξέλιξης. Η παραγωγή του σταμάτησε το 1999 καθώς η εταιρεία δεν μπορούσε να πληρώνει την Lamborghini για να παίρνει κινητήρες.
Yamaha OX99-11 (1992)
Τι δουλειά έχει η Yamaha με ένα supercar; Ο Ιάπωνας κατασκευαστής μοτοσυκλετών (και όχι μόνο) προσπάθησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 να μπει στη Formula 1 δίνοντας κινητήρες στη ομάδα της West Zakspeed για το 1989. Είχε δημιουργήσει έναν V8 (με την κωδική ονομασία «OX88» ) ωστόσο τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Το ένα μονοθέσιο της ομάδας κατάφερε να λάβει μέρος μόνο σε δύο από τα Grand Prix της χρονιάς ενώ το δεύτερο σε κανένα. Έτσι η Yamaha αναγκάστηκε να αποσυρθεί το 1990 αλλά το 1991 επανήλθε στη Formula 1 με ένα V12 που είχε την κωδική ονομασία «OX99».
Αυτός ήταν η αιτία για να αποφασίσουν στη Yamaha να δημιουργήσουν το δικό τους supercar, το οποίο είχε την κωδική ονομασία OX99-11. Το αμάξωμά του ήταν μοναδικής σχεδίασης και τα καθίσματα τοποθετημένα στο κέντρο του εσωτερικού και το ένα πίσω από το άλλο!
Δυστυχώς, η οικονομική κρίση που επικρατούσε εκείνη την εποχή δεν επέτρεψε την παραγωγή ττου και το OX99-11 δεν πήρε ποτέ κανονικό όνομα. Κατασκευάστηκαν μόνο τρία πρωτότυπα.
Follow @CarsnewsGr