Όταν η ατομική ύπαρξη σηματοδοτείται ως διαρκής εκκρεμότητα, επείγει να κρατήσουμε το ήθος μας, στα αρχαία ελληνικά: τον τόπο, το ενδιαίτημα, τη διαδρομή, καθένας όπως και όπου του έχει λάχει.
Λόγου χάριν, την κουλτούρα ανυπακοής. Όχι αυτήν που οιστρηλατήθηκε, ύστερα από την απαγόρευση λειτουργίας καφέ, μπαρ, κ.λπ., παρά θίν’ αλός και στα ψηλά βουνά ή σε παραλιακές περατζάδες. Αυτή η κουλτούρα, που αναπτύσσεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, ήταν, άλλωστε, και στην αρχαία Ελλάδα αν-ήθικη.
Δεν μιλώ εδώ, επίσης, για μια ανυπακοή που να εμφορείται από το βουλησιαρχικό πνεύμα του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ και την Πολιτική ανυπακοή του, ούτε για την πεισματική σιωπή του Μπάρτλεμπυ στο ομώνυμο έργο του Χέρμαν Μέλβιλ – η λογοτεχνία είναι πάντα μια καταφυγή σε κρίσιμους καιρούς.
Μιλώ για εκείνη την κουλτούρα ανυπακοής που ιδρύεται όταν το μέλλον γίνεται έκκεντρο εκ των προτέρων και το όραμά του σβήνει μέσα στα αποκα?δια των ψευδαισθήσεων του παρόντος. Τότε δεν αναδιατάσσονται μόνον τα οικονομικά διακυβεύματα, η αγορά, λόγου χάριν, ως ρυθμιστής επί παντός, τα πολιτικά προτάγματα, οι αντικρατιστικές ρητορικές, λόγου χάριν, αλλά και ο τρόπος που ο καθείς από εμάς βλέπει την ίδια του τη ζωή.
Η κουλτούρα ανυπακοής για την οποία μιλώ είναι η συνεχής ερωτηματοθεσία απέναντι στην ίδια τη ζωή του καθένα μας .
O ιός μάς φιλοδωρεί με μια μεγάλη ευκαιρία: καιρός του ρήξαι και καιρός του ράψαι, καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν, για να προσφύγω στον Εκκλησιαστή. Είναι ζήτημα ήθους.
Follow @CarsnewsGr