Έχοντας βρεθεί αρκετές φορές εκεί πάνω, είμαι πλέον σίγουρος ότι με την Ιρλανδία βρισκόμαστε στην ίδια αντιπροσωπεία της Ιστορίας. Και είμαστε δύο ίδια μοντέλα, βασισμένα στο ίδιο πλαίσιο, σε άλλη όμως έκδοση. Κουπέ εκείνη, κάμπριο εμείς. Ό,τι άλλο και να σκεφτώ σε Ευρώπη, δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποια χώρα, και μάλιστα τόσο μακρινή, που να είναι τόσο όμοια (και μαζί τόσο διαφορετική) από τη δική μας. Κοινά; Αμέτρητα. Δύο λαοί που ευτύχησαν στις γεωλογικές ζαριές να πάρουν ό,τι καλύτερο υπήρχε. Εμείς τα νησιά και το μεγάλο γαλάζιο φως. Εκείνοι την επικράτεια του πράσινου, των γκρεμών και της ατέρμονης βροχής.
Και οι δύο πάμε πολύ βαθιά στη δεξαμενή της Ιστορίας, εκείνοι με τους ανιμιστικούς μύθους της φύσης και των Κελτών, εμείς λίγο πιο χολιγουντιανοί, με τους Παρθενώνες και τους Πλάτωνες. Και οι δύο ατυχήσαμε στη μοιρασιά των γειτόνων, υποφέροντας αιώνες τώρα (ακόμα και σήμερα) από ατέλειωτο bullying και μεγάλες συμφορές, όπως ο λιμός της πατάτας στην Ιρλανδία στα μέσα του 19ου αιώνα, που εξόντωσε και ξερίζωσε πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους και που, για πολλούς, θεωρείται γενοκτονία από την πλευρά των Άγγλων. Και οι δύο έχουμε το ίδιο χούι: Πρώτα θα σκοτωθούμε μεταξύ μας και μετά θα τα βρούμε με τους άλλους. Οι εμφύλιοι είναι το χόμπυ και των δύο λαών, το οποίο το ασκούν με επιμέλεια και αφοσίωση, τόσο σε καιρούς πολέμων όσο και ειρήνης.
Είμαστε και οι δύο κλαψιάρηδες και γκρινιάρηδες θεωρώντας ότι μας άξιζε καλύτερη θέση στη βιτρίνα της Ιστορίας, όμως είμαστε και μοναδικοί πεισματάρηδες όταν χρειαστεί να αποδείξουμε ότι μπορούμε να βγούμε μπροστά. Σέρνουμε και οι δύο το βαρίδι της θρησκείας, που πολλές φορές σκοτείνιασε την κρίση των λαών μας, όμως και πάλι φαίνεται ότι ο σκληρός Καθολικισμός αποτελεί παρελθόν για εκείνους και εμείς, επιτέλους, αποφασίσαμε , ότι μπορούμε να χαιρετίσουμε τους Χαιρετισμούς για χάρη της επιβίωσης.
Πολλά τα κοινά, η είσοδος στην κρίση (εκεί σταματάμε, αυτοί έβαλαν το κεφάλι κάτω και βγήκαν νωρίς), η «έξω καρδιά» του πανηγυριού (αν έπιναν κάπως λιγότερο και για τους σωστούς λόγους…), ακόμα και η είσοδος στον κορωνοϊό, εκεί στις αρχές του Μαρτίου, όταν ένα, από καιρό αποφασισμένο, ταξίδι παράπαιε μεταξύ πραγματοποίησης και ακύρωσης, ώσπου ένα Ford Focus Active να έρθει να δώσει τη λύση με ελληνοϊρλανδικό τρόπο: «Πάμε και ό,τι γίνει».
Κυνηγημένοι από τον COVID-19
Η άφιξη εκεί εκτός από τις ομοιότητες σε κάνει να βλέπεις και τις διαφορές. Το ρήμα είναι ένα: Βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα. Βρέχει ασταμάτητα για 275 ημέρες τον χρόνο, όταν ισάριθμες είναι οι δικές μας με ήλιο. Και οδηγούν ανάποδα. Δηλαδή σωστά, αλλά ανάποδα. Κάτι που μοιάζει φοβιστικό, ιδίως με ένα ελαφρώς ταλαιπωρημένο μηχανικό εξάρι κιβώτιο στο συγκεκριμένο Focus, αλλά που μέσα σε λίγη ώρα, μέχρι το πρώτο roundabout, το συνηθίζεις.
Αποκεί και πέρα είσαι εσύ, το κιβώτιο (από δευτέρα σε τρίτη με τίποτα…), η βροχή, η πολλή βροχή και μπροστά σου ένα από τα πιο μαγικά σε πλοκή τοπία ολόκληρης της Ευρώπης. Τα πάντα γύρω είναι πράσινα, το χειμερινό υγρό πράσινο, και όχι εκείνο το εκτυφλωτικό καλοκαιρινό παλαιότερων ταξιδιών εκεί πάνω. Και γύρω μια αυτάρκης ησυχία, μία στωική ροή της φύσης, που διακόπτεται από τις χρωματιστές πόλεις και τις φωνές στις παμπ που ήδη από το μεσημέρι έχουν καταναλώσει τη μισή παραλαβή από αυτό το χλιαρό μαύρο ζουμί που αποκαλούν και μπύρα.
Και παντού μουσική, σε κάθε μαγαζάκι, σε κάθε μικρό καφέ ή παμπ, μουσική παντού, ζωντανή, τραγουδιστές και κιθάρες και φλάουτα, το λένε οι ίδιοι: «Αυτοί που έχουν τη δύναμη γράφουν την ιστορία, αυτοί που υποφέρουν γράφουν τραγούδια». Μας ταιριάζει και αυτό, μοιάζει και είναι αρκετά ελληνικό. Μόνον που οι Ιρλανδοί είχαν το χαρισματικό γονίδιο και το πήγαν ακόμα πιο πέρα. Μέσα σ’ αυτόν τον αποξενωμένο και σκληρό τόπο γεννήθηκαν κάμποσα ιερά τέρατα του πνεύματος (κάποιοι και του οινοπνεύματος), πέντ’ έξι βασικά και αμετακίνητα ονόματα στην ενδεκάδα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο Μπέκετ, ο Τζόυς, ο Ουάιλντ, ο Γέιτς, ο αθεράπευτα φιλέλληνας Χήνυ, ο Μπέρναρντ Σω…
Ονόματα ασύλληπτα για μια τόσο μικρή χώρα, Νόμπελ σωρηδόν και όχι χαρισμένα, και συνάμα με έναν τρόπο τόσο μα τόσο ιρλανδικά σκληρό: οι περισσότεροι από αυτούς εγκατέλειψαν τον τόπο τους και δοξάστηκαν εκτός Ιρλανδίας, έως και τη γλώσσα τους την απαρνήθηκαν, όπως ο Μπέκετ με τα γαλλικά του. Ακόμα και σ’ αυτές τις υψηλές στιγμές της, η Ιρλανδία ήταν και παραμένει ένας τόπος σκληρών παθών και υψηλού αισθητικού volume.
Είναι όμως και ένας τόπος καθαρτήριο για τον ταξιδιώτη. Ύστερα και από αυτό το ταξίδι μου στην Ιρλανδία, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πρόταση. Προτιμήστε καλοκαίρι (ίσως πετύχετε μερικές από τις… ώρες του χρόνου με ήλιο), πάρτε ένα αυτοκίνητο (κατά προτίμηση αυτόματο), ξεχάστε τους χάρτες, βάλτε κάτω τις μέρες που έχετε στη διάθεσή σας και περιπλανηθείτε. Αυτήν τη φορά, με λιγότερες από 4 ημέρες καθαρού ταξιδιού, κάναμε πάνω από 1.000 χιλιόμετρα, προτιμώντας να κινηθούμε προς ένα από τα δύο πιο ενδιαφέροντα σημεία του νησιού, το δυτικό (από τους γκρεμούς του Moher) έως την περιπλάνηση στη άγρια και έρημη αυτή την εποχή βορειοδυτική πλευρά του νησιού, την επαρχία Mayo και το εθνικό πάρκο Connemara, εκεί όπου ο Ατλαντικός βγάζει όλη τη μανία των κυμάτων και της βροχής.
Σε παλαιότερο ταξίδι, με περισσότερο χρόνο και χωρίς τον κορωνοϊό να μας κυνηγά, είχα κάνει όλο τον γύρο του νησιού, φτάνοντας και στο νοτιοδυτικό άκρο, στο θαυμαστό «RingOfKerry», μια διαδρομή της απόλυτης και πιο άγριας ομορφιάς που δύσκολα μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι υπάρχει σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η προτίμησή μου στη δυτική πλευρά (να μην ξεχάσω και τα μοναδικά νησιά Aran) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα σημεία. Όπως οι πόλεις του Νότου, το Cork και το Waterford ή η εξαίσια ενδοχώρα με τα λιβάδια, τις πλημμυρισμένες εκτάσεις και την αγροτική ζωή, τις πόλεις των χρωμάτων και των κάστρων, όπως το Kilkenny, αυτήν τη «βαριά» Ιρλανδία της οικονομικής κρίσης, της σκληρής αυτοτέλειας και των ιστορικών της διαδρομών. Οι δρόμοι είναι προσεγμένοι αλλά στενοί, τα όρια αυστηρά αλλά και αποδεκτά (βλέπεις και το «100» σε επαρχιακό δίκτυο, με σπίτια δεξιά και αριστερά), τα φορτηγά χρειάζονται γερά νεύρα και γρήγορα ανακλαστικά, το δεξιοτίμονο συνηθίζεται πολύ πιο εύκολα από ό,τι νομίζεις, όλα κυλούν σβέλτα αλλά τακτοποιημένα.
Μπύρες και συμπάθεια
Το Δουβλίνο δεν είναι μία από τις χαρισματικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, ιδίως όταν ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα πρώτα κακά μαντάτα με την πανδημία και το τι θα επακολουθήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μικρό και περιποιημένο, περπατιέται εύκολα στην περατζάδα του ποταμιού και με όλους τους δρόμους να οδηγούν στην περιοχή των παμπ, όπου θέλοντας και μη, θα καταλήξεις ανάμεσα σε δεκάδες Ιρλανδούς που θα έχουν «καταλήξει» από το ποτό πριν από εσένα με μπόλικη αμετροέπεια για τα μάτια και την αλκοολική ηθική ενός Έλληνα. Αξίζει να δεις οπωσδήποτε το Trinity College, το πιο φημισμένο πανεπιστήμιο της χώρας, εκεί όπου βρίσκεται η πιο θαυμαστή βιβλιοθήκη ολόκληρου του πλανήτη, την οποία δυστυχώς δεν θα δείτε σ’ αυτές τις φωτογραφίες, γιατί μόλις πριν λίγες ώρες είχε κάνει «κράτηση» ο κορωνοϊός.
|
|
|
Το ταξίδι στην Ιρλανδία είναι ίσως από τα πιο σύνθετα που μπορείς να κάνεις στην Ευρώπη. Το τοπίο και οι εκπλήξεις του σε κρατούν διαρκώς σε εγρήγορση. Οι εναλλαγές είναι πολλές και δραματικές, ο καιρός και η διάθεση αλλάζει ανά πεντάλεπτο, τα χρώματα και τα σχήματα μοιάζουν σαν το Photoshop του σύμπαντος να έχει δουλέψει υπερωρίες και με μοναδική έμπνευση σ’ αυτό το ανεμοδαρμένο κομμάτι γης και ωκεανού. Από τον ίλιγγο στα βράχια του Moher μέχρι το αλκοολικό τραμπάλισμα στο Temple Bar του Δουβλίνου, και από τις έρημες δοξασίες της ασφάλτου έως τα κρυφά κέλτικα σημάδια στη μέση του πουθενά, όλα είναι ανοιχτά και έτοιμα να σε υποδεχτούν.
Στην Ιρλανδία θα βρεις κάτι μοναδικό στην Ευρώπη: τον συνδυασμό μιας μυστηριακής παγανιστικής φύσης με μία σύγχρονη χώρα ενός παγκόσμιου χωριού. Όμως, αν ξύσεις λίγο πιο βαθιά (να το κάνεις, μην είσαι απλός τουρίστας!,) θα μπεις από την κεντρική πόρτα στον ενεστώτα της Ιστορίας, την οποία παρά το ότι την έχουν σκεπάσει με το καπάκι της ελεύθερης αγοράς και του καταλαγιασμού (όχι του καταλογισμού, τι κρίμα…) των παθών, αυτή σιγοβράζει από κάτω, θυμίζοντας ότι η ψυχή της Ιρλανδίας ήταν πάντα ανένταχτη και μονίμως (έστω και παραπονιάρικα) άδουσα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη χώρα που συνορεύει στα νότιά της, την Ελλάδα.
Ford Focus Active 1.5D 120PS: Τhe right stuff
Για το ταξίδι μας αυτό στην Ιρλανδία είχαμε την τύχη να έχουμε συντροφιά ένα Ford Focus Activeμε τον πετρελαιοκινητήρα των 120 PS. Ιδανική επιλογή για μία διαδρομή , μεγαλύτερη από 1.100 χιλιόμετρα στην Ιρλανδία, για πολλούς λόγους. Πρώτον, από άποψη διαστάσεων είναι το ιδανικό μέγεθος για να χωρέσει όλα όσα κουβαλούσαμε μαζί μας, ενώ είναι «τόσο-όσο» για το οδικό δίκτυο της χώρας, όπου δύο πόντοι παραπάνω σε πλάτος ή μήκος θα μπορούσαν να μας βάλουν σε μπελάδες (πιστέψτε το!). Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η έκδοση Activeμε τους τρεις επιπλέον πόντους σε απόσταση από το έδαφος μας επέτρεψε να βγάλουμε από πάνω μας ένα έξτρα άγχος για την κατάσταση του δρόμου στον οποίο θα μας έβγαζε η «πάμε-και-ό,τι-γίνει» περιπλάνηση.
Έξυπνη ιδέα και ακόμα πιο ευχάριστη η επιμονή της Ford με τις Active εκδόσεις, που ολοκληρώνεται πληρέστερα στο Focus. Και ιδιαίτερα για τη χώρα μας, όπου το οδικό δίκτυο ζητά αυτή την έξτρα απόσταση από το έδαφος, συν το γεγονός ότι σου δίνει μια μεγαλύτερη ευχέρεια να φτάσεις χωρίς να γίνει το στομάχι σου κόμπος στην καλύτερη παραλία του νησιού από τον σπασμένο χωματόδρομο. Για όσους «ανησυχούν» για το αν αυτή η αύξηση του ύψους επηρεάζει την οδική συμπεριφορά του Focus, θα σημειώσουμε (όπως είχαμε κάνει και στη δοκιμή μας στην Ελλάδα) ότι δύσκολα καταλαβαίνεις κάποια διαφορά.
Και για να πούμε την αλήθεια, σε ρυθμούς ταξιδιού ή βόλτας, όπως το ταξίδι μας στην Ιρλανδία (στους οποίους, μεταξύ μας, θα κινηθεί το 99% των αγοραστών,) θα πρέπει να κατεβείς από το αυτοκίνητο και να δεις το σηματάκι της έκδοσης και τα πλαστικά ένθετα για να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό Focus. Ο κινητήρας diesel των 120 PS ήταν ένα ακόμα θείο δώρο. Πρώτα η κατανάλωση: 6,0 l/100 km σ’ αυτούς τους δρόμους με φωτογράφιση και πήγαιν’ έλα ήταν τιμή κορυφαία, που γλίτωσε τον προϋπολογισμό του ταξιδιού αρκετά ευρώ (η τιμή του πετρελαίου είναι λίγο χαμηλότερη στην Ιρλανδία σε σχέση με την Ελλάδα).
Και δεύτερον, η ροπή του κινητήρα σού επιτρέπει να βγάλεις όλο το ταξίδι στην επαρχιακή Ιρλανδία με μία 3η και μία 6η στους αυτοκινητοδρόμους. Σπάνια χρειάζεται να καταφύγεις στο κιβώτιο που δεν ήταν και τόσο σαφές (ίσως να έφταιγε ότι το αυτοκίνητο είχε πάνω από 16.000 δημοσιογραφικά χιλιόμετρα,) ενώ ούτε και ο ήχος γίνεται αισθητός, πέρα από την τυπική διαδικασία των επιταχύνσεων από χαμηλές ταχύτητες.
Αποκεί και πέρα εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως τα καθίσματα αυτής της έκδοσης (ίσως ό,τι πιο άνετο έχουμε δοκιμάσει σε ταξίδι τόσων πολλών ωρών ασταμάτητης οδήγησης), την εξαιρετική ενδοτικότητα της ανάρτησης στις λακκούβες, και βεβαίως τον μοναδικό οδηγικό χαρακτήρα του Focus, που παραμένει αναλλοίωτος σε σύγκριση με την κανονική έκδοση του αυτοκινήτου. Επιβεβαιώνοντας, παράλληλα, ότι το Focus Activeπαραμένει για τη χώρα μας μία πολύ έξυπνη πρόταση, ένα αντικλείδι για πολλές πόρτες, ιδίως αν θες να κινείσαι διακριτικά και χωρίς τον όγκο και τη συγκυριακή μόδα των SUV.
Τι θα μας μείνει μετά από πέντε μέρες αδιάκοπης οδήγησης στην αριστερή λωρίδα των δρόμων τις Ιρλανδίας; Αυτό που θα πρέπει να είναι κυρίαρχο σε κάθε αυτοκίνητο: να μη σε κουράζει, να σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής, να χαίρεσαι που κινείσαι με το Focus Active εποχούμενος και -κυρίως- να ξέρεις ότι μπορείς να βασίζεσαι στο τιμόνι και στα φρένα ότι θα κάνουν αυτό που πρέπει όταν σε κάποια από τις διαρκείς τυφλές δεις απέναντί σου το ασυγκράτητο Scania να πιάνει και τη μισή δική σου λωρίδα. «The right stuff», όνομα και πράγμα, ιδίως αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τους ανθρώπους της ελληνικής αντιπροσωπείας, αλλά και ό,τι πιο ευγενικό και εξυπηρετικό έχουμε δει στην επαγγελματική μας διαδρομή σε ανθρώπινο δυναμικό στο εξωτερικό. Είπαμε, Ελλάδα-Ιρλανδία, συμμαχία, εφ’ όλης της ύλης.
Follow @CarsnewsGr