Ο Mika Hakkinen, που κατέκτησε το Πρωτάθλημα της Formula 1 το 1998 και το 1999, γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1968 στο Vantaa της Φινλανδίας. Ο πατέρας του ήταν χειριστής ασυρμάτων και μερικής απασχόλησης οδηγός ταξί, ενώ η μητέρα του ήταν γραμματέας. Ο Mika από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για το καρτ και γρήγορα απέδειξε ότι είχε πραγματικό ταλέντο.
Οι επιτυχίες ήρθαν πρώτα σε εθνικό επίπεδο, έπειτα στη Σκανδιναβία και στη συνέχεια στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε σημείο που εγκατέλειψε τις σπουδές του. Το 1986, τράβηξε την προσοχή του συμπατριώτη του Keke Rosberg, Παγκόσμιου Πρωταθλητή Formula 1 του 1982, ο οποίος του προσέφερε διαχείριση και καθοδήγηση στους αγώνες μονοθεσίων.
Σε μια χώρα όπου τα ράλι ήταν η αγαπημένη μορφή μηχανοκίνητου αθλητισμού, ο Rosberg είχε ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, καθώς έγινε ο πρώτος Φινλανδός που αγωνίστηκε στη Formula 1 και αντίστοιχα ο πρώτος πρωταθλητής από την χώρα του. Υπό την καθοδήγησή του, ο νεαρός Mika ξεκίνησε να αγωνίζεται στο Formula Ford το 1986 με μια Reynard, της οποία αγόρασε από τον συμπατριώτη του, JJ Lehto, ο οποίος ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερός του.
Ο Mika αγωνίστηκε σε σκανδιναβικές σειρές για αυτή την κατηγορία, κερδίζοντας τα φινλανδικά, σουηδικά και σκανδιναβικά πρωταθλήματα. Το 1988, κέρδισε το Opel Lotus Euroseries και το 1990 ήταν πρωταθλητής της Βρετανικής Formula 3, σε μια εποχή που αυτή η σειρά ήταν ένα βήμα προς τη Formula 1.
Την ίδια χρονιά, υποστηρίχθηκε από τη Marlboro, αποτελώντας μέρος της Ομάδας Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της εταιρείας, αφού εντυπωσίασε τους Ron Dennis και James Hunt, που είχαν βρεθεί παρατηρητές και κυνηγοί ταλέντων σε μια δοκιμή. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς, συναντήθηκε για πρώτη φορά, κυριολεκτικά, με τον άνθρωπο που θα γινόταν ο μεγαλύτερος αντίπαλός του, τον Michael Schumacher.
Αυτό συνέβη στο Grand Prix Formula 3 του Μακάου, που θεωρείται ο δυσκολότερος και πιο φημισμένος αγώνας Formula 3 της χρονιάς. Στον δεύτερο και τελευταίο αγώνα του Σαββατοκύριακου, ο Mika προσπάθησε να προσπεράσει τον Γερμανό στον τελευταίο γύρο, για να κερδίσει το συνολικό αποτέλεσμα, αλλά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μετά από σύγκρουση με τον αντίπαλό του, που τελικά πήρε τη δόξα.
Το 1991, ο Φινλανδός δοκίμασε για πρώτη φορά μονοθέσιο της Formula 1 με την Benetton. Ωστόσο, είχε αμφιβολίες για την ομάδα και δελεάστηκε από μια πολυετή προσφορά της Lotus και έτσι έκανε το ντεμπούτο του στο Phoenix. Το αυτοκίνητο δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικό όσο είχε υπάρξει μερικά χρόνια νωρίτερα και βρισκόταν σε καθοδική πορεία, με τα αποτελέσματα να μην αντιστοιχούν στο ταλέντο του Mika.
Παρ’ όλα αυτά, η ταχύτητά του δεν πέρασε απαρατήρητη, ειδικά από τον Ron Dennis, που ήδη τον γνώριζε καλά. Ο Mika άρχισε να αισθάνεται παγιδευμένος στη Lotus και άρχισε συζητήσεις με τη Williams και στη συνέχεια με τη Ligier, αλλά νομικοί και εμπορικοί λόγοι δεν επέτρεψαν καμία συμφωνία.
Βρέθηκε λοιπόν στη McLaren, χάρη στην πίστη που του είχε ο Dennis, ο οποίος τον απελευθέρωσε από τη συμφωνία με τη Lotus μέσω του Συμβουλίου Αναγνώρισης Συμβολαίων. Από το 1993, υπέγραψε με την ομάδα του Woking και θα περνούσε το υπόλοιπο της καριέρας του εκεί μέχρι την αποχώρησή του στο τέλος του 2001.
Ωστόσο, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου χρόνου στον πάγκο, παίρνοντας τη θέση του Michael Andretti στο τέλος της σεζόν. Αυτό σήμαινε ότι για τους τρεις τελευταίους αγώνες βρέθηκε ομόσταυλος του Ayrton Senna, του οποίου η ένδοξη πορεία με τη McLaren έφτανε στο τέλος, καθώς ετοιμαζόταν να μεταβεί στη Williams.
Δεν φοβήθηκε τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή και στο ντεμπούτο του με την ομάδα στην Estoril, ήταν τρίτος στις κατατακτήριες, μπροστά από τον Βραζιλιάνο που βρέθηκε τέταρτος. Στον επόμενο αγώνα στη Suzuka, και οι δύο ανέβηκαν στο βάθρο, με τον Senna να νικά και τον Hakkinen να είναι τρίτος.
Με την αποχώρηση του Senna, το 1994 ήταν μεταβατική χρονιά για τη McLaren, με την πρώτη σεζόν της με τον κινητήρα Peugeot, μια σχέση που αμέσως άρχισε να διαλύεται. Ο Mika ήταν ο νούμερο ένα οδηγός και τερμάτισε στο βάθρο έξι φορές, αλλά αποδείχθηκε και παρορμητικός, με αρκετά ατυχήματα, ένα από τα οποία του κόστισε αποκλεισμό.
Το 1995 σηματοδότησε την αρχή της μακράς και επιτυχημένης συνεργασίας της McLaren με τη Mercedes, αλλά το αυτοκίνητο δεν ήταν ακόμη αρκετά ανταγωνιστικό και οι παρουσίες του Mika στο βάθρο μειώθηκαν σε δύο, στη Monza και στη Suzuka. Ωστόσο, ο τελευταίος αγώνας στην Αδελαΐδα αποδείχθηκε ακόμη χειρότερος.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας ελεύθερης δοκιμής, ο Mika πάτησε πάνω σε συντρίμμια και το επακόλουθο κλατάρισμα ελαστικού τον έκανε να χάσει τον έλεγχο του μονοθεσίου, το οποίο καρφώθηκε στις μπαριέρες με ταχύτητα άνω των 200 χλμ./ώρα. Η σύγκρουση ήταν τρομακτική και οι διασώστες τον βρήκαν να χάνει πολύ αίμα από το στόμα και να δυσκολεύεται να αναπνεύσει.
Η ιατρική ομάδα, υπό την καθοδήγηση του γιατρού της Formula 1, Sid Watkins, πραγματοποίησε επιτόπου επείγουσα τραχειοτομή και του έσωσε τη ζωή. Ωστόσο, οι άλλοι τραυματισμοί του απαιτούσαν πολύ χρόνο ανάρρωσης και σύντομα άρχισαν να αμφισβητούν την επιστροφή του στους αγώνες. Όλες αυτές οι ανησυχίες διαλύθηκαν στις αρχές του 1996, όταν ο Mika έδειξε την παλιά του ταχύτητα και το πάθος του σε μια ιδιωτική δοκιμή της McLaren στο Paul Ricard στη νότια Γαλλία.
Η συνεργασία Hakkinen-McLaren-Mercedes έκανε αργή αλλά σταθερή πρόοδο τα επόμενα δύο χρόνια, με κάποια ατυχήματα και προβλήματα αξιοπιστίας που του στέρησαν την πρώτη του νίκη σε πίστες όπως το Silverstone, το Spielberg και το Nurburgring το 1997.
Στην πραγματικότητα, έπρεπε να περιμένει τον 99ο αγώνα της καριέρας του για να απαλλαγεί από την “κατάρα”, παρόλο που ο αγώνας στο Jerez δεν ήταν τόσο εμπνευσμένος, αφού η νίκη προήλθε από τη σύγκρουση του Michael Schumacher και του Jacques Villeneuve στη μάχη τους για τον τίτλο.
Μετά από αυτό, ο Καναδός, που χρειαζόταν απλώς να τερματίσει τρίτος για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, άφησε τον Hakkinen και τον ομόσταυλό του, David Coulthard, να τον προσπεράσουν στον τελευταίο γύρο, ως μέρος μιας άγραφης συμφωνίας μεταξύ της Williams και της McLaren λόγω διαμάχης με τη Ferrari.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η καριέρα του Mika άρχισε να ανεβαίνει. Το μονοθέσιο της McLaren του 1998 ήταν εξαιρετικό και ο Φινλανδός το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο: οκτώ νίκες, εννέα pole positions και έντεκα τερματισμοί στο βάθρο τον οδήγησαν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, παρά την αντίσταση του Schumacher, που κράτησε τη μάχη μέχρι τον τελευταίο αγώνα στη Suzuka.
Στην Ιαπωνία το 1998, ο Schumacher δεν χρειαζόταν μόνο να κερδίσει για να πάρει τον τίτλο, αλλά και ένας άλλος οδηγός έπρεπε να τερματίσει ανάμεσα σε αυτόν και τον Hakkinen. Ωστόσο, ο Γερμανός σχεδόν έσβησε στη γραμμή εκκίνησης, και αφού ανέβηκε πάλι στην κατάταξη, ένα κλατάρισμα τον ανάγκασε να εγκαταλείψει, χαρίζοντας τον τίτλο στον Hakkinen.
Για το Ιαπωνικό Grand Prix του 1999, ο Eddie Irvine της Ferrari έφτασε στη Suzuka με τέσσερις βαθμούς προβάδισμα έναντι του Hakkinen. Ο Schumacher είχε σπάσει το πόδι του νωρίτερα τη χρονιά στο Σίλβερστον και είχε μείνει εκτός μάχης για τον τίτλο.
Ωστόσο, είχε επιστρέψει σε εξαιρετική φόρμα στον προηγούμενο γύρο στη Μαλαισία: ο Schumacher οδηγούσε τον αγώνα στο Sepang, αλλά άφησε τον Irvine να τον προσπεράσει για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες του τίτλου, και οι δύο Ferrari τερμάτισαν πρώτες. Ωστόσο, η ομάδα αποκλείστηκε προσωρινά για παράνομες μπάρατζμπόρντς στα μονοθέσιά τους. Η Ferrari έκανε έφεση και η νίκη επανήλθε.
Έτσι, ο Hakkinen έπρεπε να κερδίσει στη Suzuka για να εξασφαλίσει τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του. Ο Schumacher ξεκίνησε από την pole position, αλλά ο Hakkinen πήρε την πρωτοπορία στην εκκίνηση και κέρδισε τον αγώνα, ενώ ο Schumacher τερμάτισε δεύτερος, διασφαλίζοντας τουλάχιστον τον τίτλο των κατασκευαστών για τη Ferrari.
Το 2000, η Suzuka δεν αποδείχτηκε τόσο φιλόνενη για τον Hakkinen. Η Ferrari ήταν πλέον εξαιρετικά ανταγωνιστική, και ο Schumacher είχε πάρει το προβάδισμα στη βαθμολογία νωρίς στη σεζόν. Ωστόσο, μετά από μια σειρά κακών αγώνων από τον Γερμανό, ο Hakkinen προηγήθηκε στη βαθμολογία μετά την Ουγγαρία.
Στο Spa, ο Hakkinen έκανε μια από τις πιο διάσημες προσπεράσεις στην ιστορία της Formula 1. Στην ευθεία Kemmel, ο Schumacher κινήθηκε αριστερά για να προσπεράσει τον Ricardo Zonta, ενώ ο Hakkinen πέρασε και τους δύο από δεξιά, μια κίνηση που του χάρισε τη νίκη.
Με τέσσερις αγώνες να απομένουν, ο Hakkinen είχε προβάδισμα οκτώ βαθμών. Ωστόσο, ο Schumacher αντεπιτέθηκε, κερδίζοντας στη Monza και ξανά στην Ινδιανάπολη, όταν ο Hakkinen αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω μηχανικής βλάβης. Στον προτελευταίο γύρο στη Suzuka, ο Schumacher κέρδισε και κατέκτησε τον τρίτο του τίτλο, καθώς και τον πρώτο τίτλο οδηγών για τη Ferrari μετά από 21 χρόνια.
Το 2001, η Ferrari ήταν κυρίαρχη και η McLaren δεν μπορούσε να δώσει απάντηση, παρόλο που ο Hakkinen κέρδισε δύο φορές. Ωστόσο, η αφοσίωσή του είχε αρχίσει να μειώνεται και στο τέλος της σεζόν ανακοίνωσε ότι θα πάρει έναν χρόνο άδεια για να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του. Εννέα μήνες αργότερα, η άδεια εξελίχθηκε σε οριστική αποχώρηση από τη Formula 1, αν και υπήρξαν φήμες για πιθανή επιστροφή του καθώς η McLaren δυσκολευόταν.
Ωστόσο, ο Mika αγωνίστηκε μόνο σε αγώνες τουριστικών αυτοκινήτων με την επίσημη ομάδα HWA, συμμετέχοντας στο DTM με την AMG Mercedes για τρεις σεζόν, με αξιοσημείωτη επιτυχία, κερδίζοντας τρεις αγώνες και κατακτώντας επιπλέον πέντε τερματισμούς στην πρώτη τριάδα.
Σήμερα, ο Hakkinen είναι συχνός επισκέπτης στα paddock της Formula 1, εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλής στους θαυμαστές και τυγχάνει υψηλής εκτίμησης από τους συναδέλφους του και τη νέα γενιά οδηγών.
Όπως πολλοί Φινλανδοί, ο Mika δεν μιλούσε πολύ, αλλά το ρεκόρ του “Ιπτάμενου Φινλανδού” μιλά από μόνο του: δύο παγκόσμιοι τίτλοι, 20 νίκες, 26 pole positions, 51 τερματισμοί στο βάθρο και 25 ταχύτεροι γύροι. Στα 11 χρόνια παρουσίας του στο άθλημα, μόνο ο Schumacher είχε καλύτερες επιδόσεις.