Δεν γνωρίζω πότε και με ποιόν τρόπο θα τελειώσει όλο αυτό που μας βρήκε. Ούτε πόσους από εμάς θα πάρει μαζί του, ούτε τι θα αφήσει πίσω του. Γνωρίζω μόνο ότι για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, η κυρίαρχη μορφή οικονομικής διαχείρισης να τίθεται στην εντατική. Εκεί που θεωρητικές σκέψεις, πολιτικά συστήματα, λοιμοί και οικονομικοί καταποντισμοί (της Ελλάδας μεταξύ άλλων) δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, ένας τόσο δα αόρατος μικροοργανισμός κατάφερε να «μολύνει» το σύστημα.
Στα καλά καθούμενα της κυριαρχίας των αγορών και των θεωριών του Σικάγου, ένα φτέρνισμα σε ένα χωριό της Κίνας ξαναφέρνει τους πάντες στην αγκαλιά του κράτους. Ξαφνικά όλοι γίνονται κρατιστές, ακόμα και οι πιο ακραιφνείς πολέμιοί του στρέφονται τρομαγμένοι και με το κεφάλι κάτω προς τον κρατικό μαστό για να αρμέξουν χρήμα και προοπτική.
Μεμιάς ξεχάσαμε τα πλεονάσματα, τους δημοσιονομικούς στόχους και τα κόκκινα δάνεια, αφήσαμε στην άκρη τις μη παρεμβατικές επιδοτήσεις (βλέπε αεροπορικές εταιρίες, τράπεζες κ.λπ.), διαγράψαμε την θεοποίηση της ιδιωτικής Υγείας και πέσαμε στα πόδια των κρατικών ΜΕΘ. Όχι πως δεν έχει ξαναγίνει το ίδιο πολλές φορές (το 2008 ας πούμε). Όμως τώρα είναι διαφορετικά.
Αυτή τη φορά θα υπάρχει και ο τρόμος, η μυρωδιά του θανάτου, η βαθιά αμφιβολία ότι όλο το σύγχρονο οικονομικό οικοδόμημα μπορεί να μπει σε μία καραντίνα για ψύλλου πήδημα. Ναι, ξέρω ότι και πάλι, σε δυο-τρεις μήνες τα πράγματα θα επανέλθουν στην «κανονική» ροή τους.
Ξέρω ότι ξαφνικά δεν θα μας κυριεύσει ο «εξαποδώ» κεϋνσιανισμός, ότι και πάλι το κράτος (κατά τον Χάγιεκ) θα είναι ο δαίμονας που περιορίζει τους ανθρώπους να ευημερήσουν. Όμως τώρα πια, κάπου στην άκρη του μυαλού όλων θα είναι ο ρυθμικός ρόγχος των κρατικών μηχανημάτων οξυγόνου και ο τρόμος της κατάρρευσης ενός συστήματος μετά από ένα απλό βήξιμο σε μία πασαρέλα μόδας του Μιλάνου.
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το νοσοκομείο “Σωτηρία” στην δεκαετία του 1920, όπου σύμφωνα με την λεζάντα απεικονίζονται “Νοσηλευόμενοι εις τον εξώστην αεροθεραπείας νέου μεγάλου περιπτέρου”
Follow @CarsnewsGr