Όποιοι άλλοι Έλληνες κι αν λένε ότι ταξιδεύουν με μοτοσυκλέτα, «the real deal is Konstantinos Mitsakis», που έλεγε κι ένας φίλος μου Αμερικάνος ο οποίος τον γνωρίζει καλά. Όσοι παρακολουθούν τη σελίδα του στο Facebook γνωρίζουν κάποιες από τις εμπειρίες του, που είναι αμέτρητες. Κι έχουν δει φωτογραφίες που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. «Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω ‘’βάλει ρόδα’’ σε 125 χερσαίες χώρες», θα μου πει κάποια στιγμή.
Ο Κώστας Μητσάκης ταξιδεύει. Πάντα με μοτοσυκλέτες. Τα πρώτα 20 χρόνια μαζί με τη γυναίκα του, Όλγα Παπαδόγιαννη, τα τελευταία μαζί με τον γιο του, τον Γιώργο. Ταξιδεύει γιατί έχει περιέργεια. Δεν θέλει απλώς να δει τον κόσμο, θέλει να βιώσει την κάθε εμπειρία. Οι δυσκολίες δεν τον πτοούν, τις θεωρεί πρόκληση. «Εγώ ευτυχώς ταξίδευα τότε που δεν υπήρχε η τρέλα με τα social media και τις selfies. Τα έχω δει τα μνημεία, τα έχω μελετήσει, τα έχω αγγίξει, θαυμάσει και βιώσει -ακόμη και με 40 βαθμούς έχω κάτσει μπροστά σε αξιοθέατα για ώρα πολλή. Εμείς δεν περνούσαμε απλώς για να κάνουμε φωτογραφίες και να φύγουμε», λέει.
Ο μέσος όρος ταξιδιού την ημέρα μπορεί να είναι 12-15 ώρες, ό,τι καιρό κι αν κάνει. Βάζει στόχους, οργανώνεται καλά, ξεκινάει. Και δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει πίσω πριν φτάσει στον προορισμό του -ό,τι κι αν συμβεί!
Η βασική του συμβουλή, μάλιστα, είναι μια: «Το ταξίδι θέλει αντοχή, όραμα και να κοιτάς πάντα μπροστά».
-Κώστα, πώς συστήνεσαι σε κάποιον που δεν σε ξέρει;
-Του λέω ότι μου αρέσει η μοτοσυκλέτα και ταξιδεύω στους δρόμους του κόσμου.
-Σεμνό σε βρίσκω… δεδομένης της 40χρονης εμπειρίας σου στα ταξίδια με δίτροχα σε όλο τον πλανήτη.
-Δεν υπάρχει λόγος έπαρσης. Ό,τι κάνω είναι και για προσωπική μου ευχαρίστηση. Επίσης, επειδή θέλω να γεμίσω τα κενά των γνώσεών μου.
–Από πότε ταξιδεύεις;
-Από τα 18 που πήρα δίπλωμα. Η πρώτη μου μοτοσυκλέτα ήταν 125 κυβικά.
-Και πού πήγες μ’ αυτήν;
-Το κλασικό ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη: Αυστρία, Ελβετία, Γιουγκοσλαβία -που τότε ήταν ενιαία. Μιλάμε για το 1984 περίπου.
-Με τόσο μικρή μοτοσυκλέτα!
-Ναι, εντάξει. Ό,τι είχαμε καβαλούσαμε τότε…
-Μόνος σου;
-Ναι. Γιατί τότε το σπορ ήταν λίγο άγνωστο. Και ήταν θέμα προσωπικών αναζητήσεων που ήταν δύσκολο να μοιραστώ με άλλους.
«ME ENA AYTOKINHTO TAΞΙΔΕΥΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ»
Με τον Κώστα έχω συνεργαστεί στους ταξιδιωτικούς οδηγούς «Εξερευνήστε την Ελλάδα» που βγάζαμε παλαιότερα για το Έθνος. Εμφανιζόταν στο γραφείο, μας πρότεινε προορισμούς και έφευγε ταξίδι -πάντα με μοτοσυκλέτα. Ήταν συνεπής. Πάντα άψογος επαγγελματίας. Έδινε ωραία κείμενα και φωτογραφίες. Τότε δεν ήξερα τι έχει κάνει στη ζωή του και πολλά συνέβησαν στα χρόνια που χαθήκαμε. Έτσι, τώρα που τον ξανασυναντάω οι εμπειρίες του είναι κατά δεκάδες φορές περισσότερες. Και οι φωτογραφίες του που βλέπω στα social με κάνουν να σκέφτομαι αν τελικά υπάρχουν μέρη στον κόσμο που δεν έχει πάει…
Το πρόσωπό του είναι μονίμως ηλιοκαμμένο. Είναι ακούραστος. Σεμνός. Ετοιμόλογος και ατακαδόρος. Παρότι μικρόσωμος, είναι γεροδεμένος και πάντα γυμνασμένος. Πρέπει να είναι, όχι μόνο λόγω επαγγέλματος (είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής σε σχολείο), αλλά και επειδή οδηγεί μεγάλες μηχανές, διανύοντας πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα σε κάθε ταξίδι. Υπήρξαν μάλιστα και χρονιές που έγιναν 5-6, σε διαφορετικούς προορισμούς.
-Kώστα, πόσα χρόνια ταξιδεύεις;
-40.
-Και πόσα χιλιόμετρα έχεις διανύσει, θυμάσαι;
-Κάποια στιγμή έφτασα στο 1,5 εκατομμύριο -και σταμάτησα να μετράω!
-Τι λες σε όσους κάθονται στο γραφείο τους, ή στον καναπέ, ονειρεύονται ταξίδια, αλλά δεν παίρνουν την απόφαση να τα κάνουν;
-Τους παροτρύνω. Γιατί είναι κρίμα να μεγαλώνεις και να έχεις τέτοια απωθημένα. Δεν είναι μόνο το ταξίδι, αναβάλλουν και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή τους. Κάποια στιγμή πρέπει να «πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα». Και να πεις, θα το κάνω, τέλος.
-Γιατί επέλεξες τις μοτοσυκλέτες αντί για τα αυτοκίνητα;
Με τη μοτοσυκλέτα νιώθεις ελευθερία. Έχει δυσκολία στο δρόμο, αλλά η αίσθηση που σου δίνει σε σχέση με το αυτοκίνητο, είναι τελείως διαφορετική. Δεν έχουν άδικο αυτοί που λένε ότι «με ένα αυτοκίνητο ταξιδεύει το κορμί σου, αλλά με μια μοτοσυκλέτα η ψυχή σου».
–Τι θυμάσαι από το πρώτο σου ταξίδι;
Ήμουν στην καφετέρια που αράζαμε τότε, πρωτοετής φοιτητής. Λέω στους συμφοιτητές μου, «εγώ 12 τη νύχτα φεύγω». Μου λένε «πού πας;», και απαντάω «Αυστρία-Ελβετία». Δεν το πίστευαν, νόμιζαν ότι θα πάω στο αεροδρόμιο του Ελληνικού να φύγω. Πίνω, λοιπόν ένα φραπέ και ξεκινάω. Φτάνω στις 7.30 στους Ευζώνους. Τα σύνορα άνοιγαν τότε 9 η ώρα, οπότε έπεσα με ένα sleeping bag να κοιμηθώ μισή ώρα δίπλα στο φυλάκιο, και λέω στον στρατιώτη «ξύπνησε με 9 η ώρα».
Πέρασα τελωνείο, πήρα τα δηνάρια και θυμάμαι ότι 11 το ίδιο βράδυ μπήκα στην Αυστρία. Λόγω επικινδυνότητας τότε, έκανα το πέρασμα της Γιουγκοσλαβίας χωρίς να σταματήσω παρά μόνο για βενζίνη και νερό. Ήταν περίπου 1000 χλμ. Υπήρξε για μένα ο άθλος της ζωής μου -κάτι που δεν θεωρούσα ότι ήμουν ικανός να κάνω… Θέλω να καταλήξω ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία βλέπεις τα όρια που έχεις και αυτά που μπορείς να ξεπεράσεις. Και τότε μπορείς να καταρρίψεις πολλούς μύθους που έχεις πλάσει για τον εαυτό σου.
-Γίνε αυτό που είσαι, όπως λένε …
Ναι. Βάζεις κάποιους στόχους, τους πετυχαίνεις, βλέπεις τις αντοχές σου. Βρέχει, κάνει κρύο, έχει καύσωνα. Εσύ επάνω σε μια μοτοσυκλέτα, είσαι άμεσα εξαρτώμενος από όλα τα στοιχεία της φύσης. Οπότε μπαίνεις στη διαδικασία να ανταπεξέλθεις. Δεν βάζεις μπροστά τις φοβίες σου, δεν σκέφτεσαι τον πιθανό κίνδυνο. Συγκεντρώνεσαι στον στόχο σου κάθε φορά. Και χρόνια με τα χρόνια όλα αυτά σε ωριμάζουν.
«Έχω πάει Αθήνα-Δελχί με παπί, χωρίς GPS. Ήθελα να αποδείξω ότι δεν χρειάζεσαι μηχανή 1100-1200 κυβικών για να ένα ταξίδι στην Ινδία».
Ο Κώστας Μητσάκης δεν εγκαταλείπει ποτέ τον στόχο του, ό,τι κι αν συμβεί. Η στοχοπροσήλωσή του είναι …μνημειώδης. Ακόμη και με χτυπημένο πόδι μετά από πέσιμο λόγω του ισχυρού αέρα στη Γη του Πυρός, κάθισε δυο μέρες να το ξεκουράσει και συνέχισε, καθώς το ταξίδι προς την Αλάσκα μόλις είχε ξεκινήσει. «Δεν έχω εγκαταλείψει ταξίδι. Μπορεί να έχω λοξοδρομήσει, αλλά στο τέλος θα φτάσω εκεί που θέλω. Αν γυρίσω πίσω θα νιώσω ηττημένος».
Όταν ξεκίνησε τα ταξίδια με προσωπικά του έξοδα, δεν έκανε ταξιδιωτική δημοσιογραφία. «Το γράψιμο ήρθε 10 χρόνια αφού ξεκίνησα, όταν είδα ότι τα γεωγραφικά όρια που είχα θέσει -δηλαδή να γυρίσω την Ευρώπη- τα είχα ξεπεράσει. Μετά σκέφτηκα ότι ο κόσμος είναι … στρογγυλός, και άρχισα να κάνω ταξίδια κοντινά -Μεσόγειο -Μ. Ανατολή, Αφρική. Και όσο άνοιγε ορίζοντάς μου, τόσο αυξάνονταν τα έξοδα, επομένως το να φτάσω πιο μακριά δεν ήταν εφικτό, χρειάζονταν πολλά λεφτά που δεν τα είχα. Οπότε σκέφτηκα ότι μπορώ κάτι να προσφέρω σε μια εταιρεία που αντιπροσωπεύει μοτοσυκλέτες, να παίρνω μηχανές και να ταξιδεύω με αυτές ώστε να διαφημιστούν. Δειλά δειλά το ξεκίνησα. Και πέτυχε».
Η πρώτη εταιρεία που του εμπιστεύτηκε μοτοσυκλέτα της ήταν η BMW. Του έδωσε ένα F650 με το οποίο έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Αυστραλία με κατάληξη στο Σίδνει. Aκολούθησαν πολλές άλλες.
Για τους γνώστες να απαριθμήσω μερικές: HONDA (CRF 1000 AFRICA TWIN, CB 500X, CRF 250 RALLY). BMW (F 850 GS, R18 TRANSCONTINENTAL, R18 FIRST EDITION, GS 650, F-650). YAMAHA (TRACER 900, TRACER 700, CRYPTON 135X). SUZUKI (V- STROM 650, GSX-S1000 GT). KTM (ADV 990, ADV 1050, ADV 1190, SMT 990). DAYTONA (MAVERICK 500, ROCKSTAR 500).
-Ποια είναι η μεγαλύτερη σε κυβικά μοτοσυκλέτα που έχεις οδηγήσει και ποιά η μικρότερη;
-1800 κυβικά και το 125 με το οποίο ανέβηκα στις Άλπεις. Με παπί 135cc πήγα Αθήνα-Νέο Δελχί.
-Το είχες … τάμα;
-Προσωπικό στοίχημα: Ήθελα να πάω χωρίς GPS και τα κατάφερα. Ουσιαστικά ήθελα να αποδείξω ότι δεν χρειάζεσαι 1100-1200 κυβικά για να πας ένα ταξίδι στην Ινδία. Πιστεύω ότι δεν κάνει το όχημα τον οδηγό, αλλά το αντίστροφο. Οπότε κατά κάποιο τρόπο έτσι έδωσα το μήνυμα του να μην γίνεται κανείς καταναλωτικό ον και ξοδεύει χιλιάδες ευρώ για μια μοτοσυκλέτα που μετά την έχει και την επιδεικνύει στην καφετέρια. Η μοτοσυκλέτα έχει να σου δώσει. Όχι να της δίνεις εσύ συνέχεια, πληρώνοντας έξτρα αξεσουάρ, χωρίς να την ταξιδεύεις.
-Τώρα με το GPS το ταξίδι απλοποιήθηκε. Όταν ξεκίνησες όμως υπήρχαν μόνο χάρτες -για κάποιες χώρες ούτε αυτοί …
-Τότε ήταν τελείως διαφορετικά. Ακονίζαμε το μυαλό μας επί μήνες και μελετούσαμε πολύ για να φτιάξουμε μια διαδρομή. Και όταν περνούσα από μια χώρα έπρεπε να ρωτάω και να έρχομαι σε επαφή με τους ντόπιους. Τώρα με το GPS πατάς ένα κουμπί, πας στο ξενοδοχείο, δεν βλέπεις τίποτα. Αποστειρωμένη πραγματικότητα…
«ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΜΑΣ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΤΑΛΙΜΠΑΝ»
Η έκπληξη έρχεται όταν ο Κώστας θα μου πει ότι ταξίδευε 20 χρόνια με τη συζυγό του, Ολγα. Όντας και οι δύο εκπαιδευτικοί, όταν ξεκίνησαν τα καταπληκτικά ταξίδια τους έγιναν θέμα για άρθρα και συνεντεύξεις στις εφημερίδες της εποχής. «Μαζί ταξιδεύαμε έως το 2005. Μετά γεννήθηκε ο μικρός κι εκείνη έμεινε στα … μετόπισθεν. Εγώ συνέχισα. Γιατί όταν έχεις σκεφτεί, δημιουργήσει και μεγαλώσει ένα τέτοιο project δεν το αφήνεις», παρατηρεί.
-Θα σου έχουν κάνει πολλοί αυτή την ερώτηση: Έχεις κινδυνέψει;
-Βέβαια, τόσα χρόνια, τόσα χιλιόμετρα, είναι λογικό -και δεν μιλάω για πεσίματα ή χτυπήματα. Είναι οι καταστάσεις που βίωσα. Για να καταλάβεις, έχω πάει 4 φορές στο Αφγανιστάν, στο Σουδάν όταν είχε εμφύλιο και πριν ένα μήνα ήμουν στο Ισραήλ -μια από τις πιο έκρυθμες περιοχές του κόσμου αυτή τη στιγμή.
-Γιατί επέλεξες το Αφγανιστάν;
-Πες το απωθημένο, αλλά πήγα γιατί ήθελα να δω την αρχαία Βακτριανή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στο Αφγανιστάν εδώ και 50 χρόνια γίνονται πόλεμοι. Επρεπε να πάω, γιατί προφανώς δεν θα αντέξω να περιμένω …άλλα 50 χρόνι. Ήθελα να δω τι είναι αυτό το κομμάτι γης, τι πρεσβεύουν οι άνθρωποι που μένουν εκεί. Tο 2001 που πήγα το διοικούσαν οι Ταλιμπάν, οι οποίοι όμως παραδόξως σεβάστηκαν κι εμένα και τη γυναίκα μου -ήταν ντυμένη με μπούργκα, φαντάσου. Το 2005, την τρίτη φορά που πήγαμε, έπρεπε να κάνουμε μια διαδρομή από την Καμπούλ στην Κανταχάρ, την πιο επικίνδυνη στη χώρα. Καθώς ξεκινούσαμε, στο τελευταίο μπλόκο έξω από την Καμπούλ, μας πλησίασαν οι στρατιώτες του ΝΑΤΟ και μας είπαν: Να ξέρετε ότι από εδώ και πέρα έχει πολλούς Ταλιμπάν ελεύθερους σκοπευτές. «Αnd they never miss!».
-Και μετά τι έγινε;
-Η αδέσποτη σφαίρα ήρθε. Και μάλιστα χτύπησε στο κράνος της γυναίκας μου! Τον είδα τον σκοπευτή, ήταν πίσω από έναν λόφο. Με το που αντηχεί ο πυροβολισμός, ακούω πίσω μου κι έναν θόρυβο. Πρώτη μου ενστικτώδης κίνηση είναι να πιάσω πίσω την πλάτη της γυναίκας μου, να δω αν είναι εντάξει. Ανεβάζω ταχύτητα στα 180 χλμ., για να μη δώσω ευκαιρία για δεύτερο πυροβολισμό κι όταν έχω απομακρυνθεί αρκετά σταματάω. Και βλέπω στο κράνος της Ολγας το γδάρσιμο από τη σφαίρα. Είχε ξυστεί όλο το χρώμα, και είχε κάνει βαθούλωμα!
Αυτό το κράνος το κρατήσαμε, το ονομάσαμε το σημάδι το Αλάχ. Και καταλάβαμε ότι ίσως ήταν καιρός να κάτσουμε λίγο σπίτι… Κάποια στιγμή πρέπει να παίρνεις το (συμπαντικό) μήνυμα.
«ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΡΟΔΑ ΣΕ 125 ΧΕΡΣΑΙΕΣ ΧΩΡΕΣ»
Δύσκολο να ζητήσεις από έναν άνθρωπο τόσο πολυταξιδεμένο να ξεχωρίσει τα δυο ωραιότερα ταξίδια του. Κι, όμως, ο Κώστας απαντάει αμέσως: Ο «δρόμος του Μεγάλου Αλεξάνδρου» και ο «Δρόμος του Μεταξιού», που ήταν το γαμήλιο ταξίδι τους.
«Η πρώτη διαδρομή ήταν 28.000 χιλιόμετρα και έγινε το 2001, με χάρτες -αφού δεν υπήρχαν GPS τότε. Είχαμε δουλέψει με αρχαιολόγους και ιστορικούς επί 6 μήνες, μας είχαν δώσει όλα τα σημεία από όπου έπρεπε να περάσουμε, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα πεδία των μαχών. Ήταν ταξίδι ζωής -μάλιστα από αυτό βγήκε και το βιβλίο ‘’Στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου’’. To δεύτερο ήταν από το Πεκίνο στην Ελλάδα και ακολουθήσαμε τη διαδρομή των παλιών εμπορικών καραβανιών», λέει.
-Σου έχει τύχει σε ένα μέρος να νιώσεις κακά vibes;
Ναι, το αισθάνθηκα πολλές φορές στη δυτική Αφρική. Οφειλόταν στους ανθρώπους, είχαν πολύ κακή αντιμετώπιση απέναντί μου. Ένιωθα στη ματιά τους μίσος και κακία -απλώς και μόνο επειδή ήμουν λευκός. Έφτασα σε σημείο να λέω ότι πρέπει να φύγω. Κι έτσι, άλλαξα πορεία πηγαίνοντας από την ανατολική Αφρική στο Κέιπ Τάουν που ήταν το τέρμα του ταξιδιού.
-Τώρα ταξιδεύεις πιο επαγγελματικά που έχεις χορηγούς-εταιρείες που εισάγουν και πωλούν μοτοσυκλέτες;
Ναι, τώρα είμαι συνέχεια με το κινητό. Πρέπει να κάνω stories, να ποστάρω συγκεκριμένες ώρες, να ετοιμάζω το υλικό το βράδυ που θα φτάσω στο ξενοδοχείο, όσο κουρασμένος κι αν είμαι. Άλλωστε πολλά μέρη όπου πηγαίνω τώρα τα έχω ξαναδεί. Και πλέον ψάχνω άλλα πράγματα.
-Πού δεν έχεις πάει ακόμη;
– Στην Ισλανδία, στη βόρεια Κορέα -έχω φτάσει το 2018 μόνο μέχρι τα σύνορά της, από το Σιβηρία ερχόμενος. Στο Μπουτάν θέλω να πάω, στην Ονδούρα, στην Παραγουάη. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω βάλει ρόδα σε 125 χώρες -χερσαίες. Ευελπιστώ να ανεβάσω τον αριθμό όσο μπορώ. Δεν το θέτω ως αυτοσκοπό. Δεν θέλω να «κατακτώ» μια χώρα, με ενδιαφέρει να τη γνωρίζω χιλιόμετρο χιλιόμετρο. Είναι σαν τις αρχαίες εκστρατείες, σε σύγχρονη έκδοση και με ειρηνικό σκοπό. …Χωρίς Βουκεφάλα, αν το θέλεις κι έτσι!
-Η γνωριμία με τους ντόπιους τι ρόλο παίζει για σένα;
Μεγάλο. Και ξέρεις όταν φτάνω στη χώρα τους σκονισμένος, πεινασμένος και ταλαιπωρημένος και με βλέπουν έτσι, πολλές φορές μου ανοίγουν την πόρτα τους, με φιλεύουν, συζητάμε. Εκτιμούν ότι έρχομαι οδικώς, ότι ταλαιπωρούμαι μόνο και μόνο για να τους δω. Και πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορεί κανείς να καταλαβαίνει και την ψυχοσύνθεση ενός λαού.
-Πες μου για τον γιο σου, τον Γιώργο. Τον πήρες μαζί σου σε αρκετά ταξίδια. Δεν το φοβήθηκες αυτό ως γονιός;
Ήταν κάτι που το ζήτησε ο ίδιος κι εγώ οργάνωσα τα ταξίδια με βάση τις δικές του δυνατότητες και ανάγκες. Φυσικά έκανα λιγότερα χιλιόμετρα την ημέρα, από ό,τι αν ήμουν μόνος μου.
-Πού πήγατε πατέρας και γιος;
Το πρώτο ταξίδι ήταν το 2017, που ο Γιώργος ήταν 11 χρονών. Πήγαμε κεντρική Ευρώπη και μετά από τη Γένοβα πήραμε πλοίο και περάσαμε στην Τυνησία. Την επόμενη χρονιά, επειδή είδα ότι του άρεσε, πήγαμε στο βορειότερο σημείο της Ευρώπης, στο Βόρειο Ακρωτήρι. Ήταν Μάιος, είχε χιόνια, και ο γιός μου κατάλαβε τι σημαίνει να ταξιδεύεις με -12 βαθμούς. Τα είδε όλα!
Αφού το ξεπέρασε αυτό, κάναμε ένα τρίτο ταξίδι, στις πρωτεύουσες του Δούναβη -Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Βιέννη, Μπρατισλάβα. Το 2023 πήραμε μια μοτοσυκλέτα και ενώσαμε τα 3 γεωγραφικά άκρα της Ευρώπης. Περάσαμε καταπληκτικά. Δυο γενιές Μητσάκη σε ένα δίκυκλο!
