Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όταν ο τελικός στόχος είναι το ρεκόρ για την υψηλότερη ταχύτητα στο έδαφος και πιο μετά, τα 1.000 μίλια ανά ώρα (1.609 χιλιόμετρα ανά ώρα), δεν μπορείς απλά να εμφανιστείς σε μία πίστα και να πατήσεις το γκάζι. Θέλει χιλιάδες ώρες μελέτης, υπολογισμών, προγραμματισμού, σχεδιασμού, trouble-shooting και προετοιμασίας. Θέλει πολλά άτομα αφιερωμένα σε αυτόν τον στόχο και φυσικά, πολλά χρήματα. Το Bloodhound είχε σημαντικά προβλήματα στον τελευταίο τομέα και έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Σώθηκε όμως. Βρήκε χρηματοδότηση, μετονομάστηκε σε Bloodhound LSR και ταξίδεψε στο Hakskeen Pan στη Ν. Αφρική, όπου πέτυχε τον πρώτο μεγάλο στόχο του.
Ο Andy Green που έχει ήδη στο βιογραφικό ένα ρεκόρ ταχύτητας, οδήγησε το όχημα (που κακά τα ψέματα, θέλω να χαρακτηρίσω πύραυλο σε ρόδες αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό) πρώτα στα 461 μίλια ανά ώρα (741,75 km/h) και εν συνεχεία, στα 501 μίλια ανά ώρα (806,10 km/h) συλλέγοντας για την ομάδα σημαντικά δεδομένα όσον αφορά στην αεροδυναμική συμπεριφορά του Bloodhound σε υψηλές ταχύτητες. Παράλληλα, η ομάδα αντιμετώπισε ένα πρόβλημα με ζημιές που προκλήθηκαν στο “αμάξωμα” από πέτρες και λοιπά θραύσματα που σηκώθηκαν από το έδαφος αλλά και αυτό λύθηκε. Με λίγα λόγια, όλα βαίνουν καλώς. Η ομάδα θα βρίσκεται στο Hakskeen Pan ολοκληρώνοντας αυτές τις δοκιμές για λίγο καιρό ακόμα πριν γυρίσει πίσω στην βάση ώστε να ετοιμαστεί για την προσπάθεια κατάρριψης του ρεκόρ των 763,035 mph (1.227,723 km/h) το 2020. Αν όλα πάνε καλά και τότε, θα μπορούμε να μιλάμε για τα 1.000 μίλια ανά ώρα, όμως καλύτερα να μην προτρέχουμε. Μικρά βήματα.