Ήταν 21 Απριλίου του 1985, σε ένα πολύ βροχερό Πορτογαλικό Grand Prix. Ο νεαρός, τότε, Senna μόλις είχε μπει στα 25 και είχε υπογράψει με τη Lotus. Για την ακρίβεια, αυτός ο αγώνας ήταν ο δεύτερος που συμμετείχε με την ομάδα. Και όμως, χωρίς να ξέρει τόσο καλά το αυτοκίνητο και αψηφώντας το γλιστερό οδόστρωμα, κατάφερε να κάνει ένα μεγάλο αγώνα. Όχι μόνο τερμάτισε πρώτος αλλά το έκανε και με διαφορά άνω του ενός λεπτού από το δεύτερο! Σημειώνοντας, φυσικά και τον ταχύτερο γύρο…
Αυτή ήταν η πρώτη νίκη του Βραζιλιάνου, η αρχή της εποποιίας του στη Formula 1. Στα χρόνια που θα ακολουθούσαν ο Senna θα κατακτούσε 41 νίκες σε GP, εκ των οποίων οι 6 με μονοθέσια της Lotus, καθώς και τρία παγκόσμια πρωταθλήματα, το 1988, το 1990 και το 1991. Τιμής ένεκεν, πέρα από μερικές όμορφες φωτογραφίες, η Lotus ανέβασε και ένα μικρό podcast με τον Chris Dinnage, τον αρχιμηχανικό του Ayrton Senna το 1985 και νυν Team Manager στην Classic Team Lotus.
«ο Ayrton δεν είχε δοκιμάσει το αυτοκίνητο στο βρεγμένο – ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσε σε τέτοιες συνθήκες. Το Estoril ήταν εκεί όπου έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής, αφού ο κόσμος ανασηκώθηκε και σκέφτηκε «έχει ρίξει γύρο σχεδόν σε όλους» και ξέραμε ότι είχαμε κάτι πολύ ξεχωριστό». «Ο Ayrton είχε τον ίδιο καθαρό ρυθμό με όλους τους άλλους, αλλά χρησιμοποιούσε μόνο το 50% της ικανότητάς του ως ανθρώπου να οδηγεί το αυτοκίνητο με πλήρη ταχύτητα, αφήνοντάς το υπόλοιπο 50% ώστε να αντιλαμβάνεται όλα όσα συνέβαιναν γύρω του. Τα επίπεδα συγκέντρωσής του ήταν απαράμιλλα – δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν σαν αυτόν».
Ενδεικτικά εκείνου του αγώνα, η Lotus έκανε το 1-2 από τον πρώτο κιόλας γύρο. Η βροχή ήταν αρκετή και δυνάμωσε ακόμα περισσότερο, κάνοντας την πίστα πραγματικά επικίνδυνη. Και, σε μία εποχή που δεν υπήρχαν safety cars, κίτρινες σημαίες και ενδοεπικοινωνία, τα περισσότερα μονοθέσια είτε έβγαιναν εκτός, είτε χτυπούσαν στις μπαριέρες. Μετά από 2 ώρες, μόλις εννέα μονοθέσια κατάφεραν να περάσουν τη γραμμή του τερματισμού.
|
|
|
Ο ίδιος ο Senna, αρκετά χρόνια αργότερα είχε δηλώσει σχετικά «Ήταν ένας σκληρός αγώνας τακτικής, στροφή με τη στροφή, γύρο με το γύρο, γιατί οι συνθήκες άλλαζαν συνεχώς. Το αυτοκίνητο γλιστρούσε παντού – ήταν πολύ δύσκολο να διατηρηθεί υπό έλεγχο. Κάποια στιγμή είχα και τους τέσσερις τροχούς στο γρασίδι, εντελώς εκτός ελέγχου, αλλά το αυτοκίνητο επέστρεψε στο circuit. Οι άνθρωποι αργότερα έλεγαν ότι η νίκη μου στο Donington το 1993 ήταν η μεγαλύτερη μου στιγμή – ούτε καν! Εκεί είχα traction control!»
Follow @CarsnewsGr